Feb 15, 2013

Μετά την Λουτσία...

        Προχτές πήγα σινεμά και ακόμη και τώρα είμαι κάπου μετέωρη στα συναισθήματα. Κυριολεκτικά "Μετά την Λουτσία" έχω μείνει με μια πικρή δυνατή αίσθηση. Και μια ικανοποίηση και χαρά αν μπορώ να πω. Αναλύω παρακάτω.
     Ξεκινάμε με την ¨χαρά¨. Πιθανότατα μέχρι πρότινος να μην πήγαινα να δω κάτι τέτοιο. Χάρη όμως σε έναν θαυμάσιο άνθρωπο δίπλα μου, έχω δει ταινίες τύπου ¨ευρωπαϊκού κινηματογράφου¨, και όχι μόνο Χόλιγουντ, που νιώθω ότι με έχουν γεμίσει. Μου έχουν πει κάτι παραπάνω από τις κλισέ ιστορίες που έβλεπα δράσης, έρωτα, κωμωδίες, δράματα τραβηγμένα κάποιες φορές από τα μαλλιά. Ταινίες πιο αληθινές ίσως. Που σου αφήνουν τροφή για σκέψη. Που μπορείς να πεις ότι κάτι πήρες και όχι μόνο κιλά από το ποπ κορν.
          Επίσης χαρά για σκηνοθεσίες που δεν φοβούνται να σοκάρουν. Όχι με το αίμα. Αλλά με την αλήθεια των γεγονότων. Την σκληρότητα τους. Χωρίς το αναγκαίο κατά πολλούς happy end. Αλλά με εξιστόρηση στιγμών χωρίς την ανάγκη των ειδικών εφφε, των επιτηδευμένων και ψεύτικων πλάνων. Ταινίες που δεν αποσκοπούν στο να φέρουν εκατομμύρια αλλά αν πουν κάτι που θα αγγίξει τον κόσμο τους είναι αρκετό.
    Πλατειάζω.
     Η ταινία είναι από το Μεξικό. Η Λουτσία δεν θα εμφανιστεί ποτέ. Βασικό θέμα το bulling.
       Αν είστε στη εφηβεία η έχετε παιδιά στην εφηβεία να πάτε και να τα πάτε να την δείτε. Ευχάριστη δεν είναι με τίποτα. Αλλά σου αφήνει τόσες σκέψεις και φόβους για την "νέα γενιά"..... το στομάχι κόμπος αυτή την στιγμή. Πικρή διότι βλέπεις τι γίνεται ίσως όλο και πιο συχνά σε σχολεία. Βλέπεις για το τι είμαστε ικανοί οι άνθρωποι και ακόμη χειρότερα τα παιδιά. Πως ίσως και εμείς τελικά να κρίνουμε και να συμπεριφερόμαστε άσχημα είτε κρυμμένοι στην μάζα, είτε έχοντας την σιγουριά και την ασφάλεια της αδυναμίας του άλλου, είτε να μην γνωρίζουμε τι μπορεί να κρύβει η καρδιά του και το παρελθόν του.
    Τίποτα δεν δικαιολογεί τον ψευτονταητισμο. Υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα στο μέλλον αυτών που τώρα είναι έφηβοι, από αυτά που τώρα τα θεωρούν ανυπέρβλητα ή αρκετά σοβαρά ώστε να δημιουργήσουν πρόβλημα σε κάποιον άλλον. Αλλά ίσως και εμείς θα πρέπει να πούμε σε κάθε τι που μας στεναχωρεί «Σε ένα χρόνο, σε δύο από τώρα, θα έχει σημασία αυτό το γεγονός? Να το αφήσω να με στεναχωρήσει ή να επηρεάσει την στάση μου απέναντι σε κάποιον?» Όπως όμως επίσης να απαιτούμε τον σεβασμό και να ζητάμε βοήθεια όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο μας.
      Πλατείασα και πάλι με προσωπικές σκέψεις.
Κλέβω ατάκες από αθηνοραμα.
"Η ταινία που πρέπει να την δουν όλοι! Γονείς δάσκαλοι και μαθητές! Είναι πολύ διαδεδομένο το "άθλημα" του τραμπουκισμού στα σχολεία και ας προσποιουμεθα το αντίθετο."
"Δεν ξέρω πόσα αστεράκια να βάλω...Είμαι ακόμα σοκαρισμένη από τις σκηνές του bullying..."
 (με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη το τελευταίο).
     Είναι από τις ταινίες που θες να πεις μου άρεσαν ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή με σόκαραν. (σκεφτήτε το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο. Εξαιρετική αλλά σκληρή.)
Υποψιν. Αργή και καθόλου χολιγουντιανή. Αλλά από τις πιο αξιόλογες που έχω δει....
Kat 

No comments:

Post a Comment

/body